|
||||||||
Gary Moore (1952-2011): “One of the finest guitarists that the British Isles has ever produced... Sommige artiesten kent iedereen van één signature nummer, omdat het bepaalde emoties en herinneringen oproept, altijd blijft hangen en nooit verveelt. De Noord-Ierse gitarist Robert William Gary Moore (1952-2011) (kortweg Gary Moore) en zijn “Still Got the Blues” is hier een uitstekend schoolvoorbeeld van. Moore werd in Belfast geboren als een van de vijf kinderen van de plaatselijke concertpromotor Robert Moore en de huisvrouw Winnie Moore. Door het beroep van zijn vader groeide Gary op met muziek en wou hij zelf muzikant worden. In 1958 trad hij op zesjarige leeftijd voor het eerst, in een korte broek en staand op een stoel, op. Hij zong samen met de showband een nummer dat “Sugartime” heette. In 1962, Gary was toen 10 jaar, leerde hij op een te grote akoestische Framus gitaar, die hij van zijn vader kreeg, spelen. Ondanks dat zo’n gitaar erg moeilijk te bespelen was, kreeg hij al snel een aantal Shadows-liedjes onder de knie. Hij had zichzelf wat akkoorden aangeleerd met behulp van een boek, keek naar andere mensen die gitaar speelden, luisterde naar platen en kreeg zo het gevoel van het gitaarspelen. Hoewel hij linkshandig was, begon hij te spelen met een rechtshandige gitaar, simpelweg omdat hij andere gitaristen dat ook zag doen. Een jaar later, in 1963, trad Moore op onder de naam “Little” Gary. Weer twee jaar later, het was toen 1965, speelde hij in een bandje genaamd The Beat Boys in zijn vaders club net buiten Belfast. Zijn eerste soloalbum bracht Moore in 1973 uit als de Gary Moore Band. In 1979 startte hij, met hulp van Phil Lynott, een echte solocarrière. De combinatie van Moore’s gitaarspel en Lynott’s stem leverde de single "Parisienne Walkways" (uit het album ‘Back On The Streets’) op, die in april 1979 de Britse top tien haald Gary Moore speelde in verschillende rockbands. In 1970 formeerde Moore samen met Noel Bridgeman en Bruce Shiels de groep Skid Row (niet te verwarren met hardrock/heavy metalband Skid Row!). De groep bestreek een breed scala aan muziekstijlen waaronder jazz, rock en blues. Met deze groep verdiende Moore een reputatie in de muziekindustrie die al snel uitmondde in samenwerking met de extravagante zanger/frontman Phil Lynott. In de progressieve-rockband Colosseum II speelde Gary samen met Don Airey, John Mole, Jon Hiseman en Neil Murrayen en, nam hij drie albums op. Moore maakte gedurende verschillende periodes deel uit van Thin Lizzy, samen met Phil Lynott, met wie hij later ook als duo optrad. Na de samenwerking met Phil Lynott verhuisde Gary Moore naar Los Angeles en richtte in 1979 de band G-Force op met Willie Dee (ex-Captain Beyond/ Pipedream), Tony Newton, en drummer Mark Nauseef (ex-Ian Gillan Band, ex-Elf). In deze samenstelling tourden ze als voorprogramma door Amerika met Van Halen. Moore heeft een bijdrage geleverd aan Greg Lakes (Emerson, Lake & Palmer) soloalbums, ‘Greg Lake’ [1981] en ‘Manoeuvres’ [1983]. Hij heeft ook meegespeeld in de line-up bij optredens. Hier zijn enkele legendarische live-opnamen gemaakt van King Crimson songs "21st Century Schizoid Man", "In the Court of the Crimson King" en zijn eigen nummer "Parisienne Walkways". Moore's eigen song "Nuclear Attack", staat zelfs op het eerste soloalbum van Greg Lake. BBM (Bruce-Baker-Moore) is de naam van een powertrio dat werd geformeerd in 1994. Jack Bruce (bas), Ginger Baker (drums) en gitarist Gary Moore brachten het album 'Around The Next Dream' [1994] bij Virgin uit. Scars werd geformeerd in 2002 en bracht een gelijknamig album uit dat uitkwam op 2 september 2002. De band bestond uit Gary Moore (zang/gitaar), Cass Lewis (basgitaar/zang) en Darrin Mooney (drums). Na zijn rock periode en een serie stevige rock-albums keerde Moore terug naar de blues met het album ‘Still Got the Blues’, met daarop bijdragen van B.B. King, Albert King en Albert Collins. Dit album was een geweldig succes. Moore bleef bij de blues tot 1997, toen hij besloot te gaan experimenteren met moderne dancebeats in ‘A Different Beat’. Dit zette vele fans, en ook de muziekpers, danig op het verkeerde been. Met het album ‘Back to the Blues’ keerde Moore uiteindelijk terug op het vertrouwde blues stramien. Zijn meest recente album is ‘Bad for You Baby’ [2008]. Gary Moore was een gitaar maniak. Hij speelde vooral/het liefst op de Gibson Les Paul, die hij kocht van Peter Green (Fleetwood Mac), nadat hij zijn Gibson SG verkocht. De Les Paul is nu eigendom van Kirk Hammett (Metallica), die de gitaar kocht voor $2 miljoen Amerikaanse dollars. Een andere gitaar waaraan Moore was gehecht, was een rode Fender Stratocaster (Red Strat) uit 1961, die Moore in 1981 had gekocht. De gitaar was bijna verkocht aan Greg Lake. De pick-up in de nek werd in 1998 door pick-up maker Seymour Duncan gewijzigd. Fender Guitars lanceerde in 2016 een replica van de Red Strat, die werd gebouwd door Fender meesterbouwer John Cruz. Moore overleed op 58-jarige leeftijd, tijdens zijn vakantie in een hotel in Estepona, Spanje. Moore woonde in Brighton en had vier kinderen. Hij werd begraven op het kerkhof van St. Margaret, Rottingdean, East Sussex, Engeland.
Na tien jaar brengt Provogue, een onderdeel van de Mascot Label Group, de nog nooit eerder uitgebrachte live show -opgenomen op 02/12/2009 in de Islington Academy, Londen- ‘Live from London’ uit. De O₂ Academy Islington, voorheen bekend als de Carling Academy Islington, is een indoor muzieklocatie in het winkelcentrum N1, bereikbaar via Upper Street en Liverpool Road, in de Londense wijk Islington. De show opent met Albert King’s “Oh, Pretty Woman”, één nummer uit zijn meest geprezen album ‘Still Got the Blues’ [1990]. Het is niet het enige nummer uit het album, want op de setlist stonden nog vier nummers: de originele titelsong, Jimmy Rogers’ “Walking By Myself”, Johnny “Guitar” Watson’s “Too Tired” / Gary’s Blues 1” en Otis Rush’s “All Your Love”. Uit zijn laatste studio opname ‘Bad for You Baby’ [2008] koos Moore de titelsong, “Down The Line”, Al Kooper’s “I Love You More Than You’ll Ever Know” (ook opgenomen door Blood, Sweat & Tears in 1968, Donny Hathaway in 1973 en Joe Bonamassa & Beth Hart in 2013!) en J.B. Lenoir’s “Mojo Boogie” (ook opgenomen door Johnny Winter in 1986). “Since I Met You Baby” is een nummer dat door de blanke Amerikaanse singer-songwriter en pianist Ivory Joe Hunter (1914-1974) in 1954 opgenomen werd. Dean Martin (1983), Sam Cooke (1961) en Oscar Harris (1976) coverden het nummer én, B.B. King feat. Gary Moore had er een bescheiden hitje mee in 1992. “Have You Heard” is een nummer van de “UK father of the blues”, John Mayall. Mayall nam het op met zijn Blues Breakers feat. Eric Clapton in 1966 en Moore op zijn album ‘Close as You Get’ in 2007. Het album van John Mayall, ook wel het Beano-album genoemd, naar het stripblad waarin Eric Clapton op de hoes verdiept is, is de doorbraak van een van de invloedrijkste bluesbands uit de Britse muziekgeschiedenis, John Mayall's Bluesbreakers. Het nummer is een typisch slow blues gitaar nummer met knappe solo’s van Moore. “The Blues Is Alright” is een uptempo shuffle uit Moore’s ‘After Hours’ [1992] album en is geschreven door Little Milton, bekend van zijn hitplaten "Grits Ain't Groceries", "Walking the Back Streets and Crying" en "We're Gonna Make It”. “Parisienne Walkways“ (van het album ‘Back On The Streets’ [1978]) haalde in april 1979 de Britse top tien. De frontman van Thin Lizzy, Phil Lynott, zingt op het nummer en schreef het samen met Moore. Lynott speelde ook basgitaar naast Thin Lizzy’s drummer, Brian Downey. Volgens Richard Buskin was de openingszin "Ik herinner me Parijs in '49" een verwijzing Phil's vermiste vader, Cecil Paris en zijn geboortejaar, 1949. Het is een treurzang over de vader die hij nooit had gehad. Het nummer heeft een aparte intro, overgaand in het oh zo bekende rifje van dit nummer en mag hier zeker niet ontbreken. “I can hardly get away without doing it. It’s quite a long version, because I like to draw things out. Us guitar players, if we can squeeze a bit more out of it, we’re gonna do it, aren’t we?...” Met ‘Live from London’ wandel je op het blues pad dat Gary Moore doorliep. Je herbeleeft enkele hoogtepunten uit zijn carrière en kan opnieuw genieten van nummers uit enkele van zijn top releases. ‘Live from London’ is wellicht de laatste live opname van een artiest die véél te vroeg stierf én, die misschien wel de beste was van zijn klas en generatie! “ Gary Moore’s ‘Live from London (2009)’ is probably the last live recording of an artist who died way too early and, who was perhaps the best in class and of his generation!... “ (ESC for Rootstime.be) Eric Schuurmans Release: 31/01/2020
Album track list: Discography Gary Moore (A collection of released solo studio and live albums, guest and session appearences, dating from the 1970 "Granny's Intentions," up to 2020 "Live From London"): |
||||||||
|
||||||||
.jpg)
.jpg)
